Voor licht in het algemeen worden alleen minimale verlichtingsniveaus voorgeschreven. Of deze worden bereikt met daglicht of kunstlicht, en wat de gewenste intensiteit en dynamiek zijn, blijft buiten beschouwing.

NEN 2057: 2011

Daglichttoetreding is in het Bouwbesluit 2012 volgens NEN 2057 genormeerd door standaardberekeningen die betrekking hebben op aard en grootte van daglichtopeningen en de daarbij behorende binnenruimtes. Hierbij wordt de equivalente daglichtoppervlakte berekend, meestal in een eenvoudige spreadsheet. Deze berekening geeft geen informatie over daadwerkelijk optredende daglichtniveaus.

EN 17037

Inmiddels is er een opvolger ontwikkeld voor de daglicht-normering: de Europese norm EN-17037. Hierin worden de mogelijkheden voor geavanceerde berekeningen uitgebreid.

Op 1 december 2018 is deze Europese daglichtnorm EN 17037 gepubliceerd. Hierin worden eisen geformuleerd op de volgende aspecten van daglichtprestaties in gebouwen:

• verlichtingssterkte
• verblinding
• uitzicht
• bezonning

Deze Europese daglichtnorm is tot stand gekomen na een langdurig proces en is bedoeld om eenheid te scheppen in de zeer diverse bestaande nationale regelgevingen op het gebied van daglicht.

In Nederland wordt deze norm geïmplementeerd door de NEN als NEN-EN 17037. Als ondersteuning bij de invulling van de Europese norm is de praktijkrichtlijn NPR 4057:2022 ontwikkeld.

Bij de, inmiddels meermalen uitgestelde, invoering van de omgevingswet BBL wordt deze nieuwe norm in Nederland ingevoerd.

Rekenmethodiek

Het essentiële verschil tussen de EN 17037 en de NEN 2057 is de introductie van eisen aan de daglichtprestatie zelf. Een ruimte moet voldoen aan een verlichtingssterkte-criterium.

Daarbij kan voor het daglicht worden gekozen voor een eenvoudige berekening van DaglichtFactoren onder een CIE-cloudy sky, of voor een complexe jaarberekening met behulp van Climate Based Daylight Modeling.

In de praktijk zal meestal gebruik gemaakt worden van computersimulaties.